To nasze DRUGIE urodziny!
-20% na wszystko KOD: MAJ20
Wielkanoc kiedyś wyglądała zupełnie inaczej niż dziś. Dla wielu starszych osób święta te miały większą głębię, a tradycje były celebrowane z ogromnym zaangażowaniem. Dzisiaj wiele zwyczajów uległo uproszczeniu lub zostało zastąpionych nowoczesnymi wersjami. Niektóre są już tylko wspomnieniem, inne trwają, choć w zmienionej formie. Czy można wrócić do dawnych tradycji? Czy pamiętasz, jak wyglądał Wielki Tydzień w Twoim domu? Oto zbiór zwyczajów, o których warto pamiętać – i zastanowić się, co dziś jeszcze można przywrócić.
Dawniej granica między zabawą a czasem zadumy była bardzo wyraźna. Ostatni dzień karnawału kończył się symbolicznym pożegnaniem – podczas zabaw pojawiał się „dziad zapustny”, który wyganiał bawiących się do domu. Niekiedy wnoszono także szkielet śledzia – znak nadchodzącego postu. Dziś nie odczuwamy już tej wyraźnej zmiany nastroju między karnawałem a Wielkim Postem – święta przenikają się z codziennością. Dawniej Wielki Post był ściśle przestrzegany – bez mięsa, tłuszczów, muzyki czy zabaw – dziś to bardziej kwestia indywidualnych wyborów.
Wielki Piątek poprzedzający Wielkanoc przynosił ze sobą obrzęd pogrzebu żuru i śledzia – znienawidzonych potraw postnych. W niektórych domach zakopywano garnek z żurem, a drewnianego śledzia wieszano na drzewie. Dziś trudno wyobrazić sobie takie widowiska, ale kiedyś były one żywym elementem kultury. W regionach takich jak Kujawy, tradycja przybierała bardziej żartobliwy ton – z rzucaniem błotem i popiołem. To symboliczne zakończenie postu dziś zastępują raczej porządki czy zakupy świąteczne.
Niedziela Palmowa, kiedyś nazywana Niedzielą Wierzbną, to dzień, w którym święci się palmy – dawniej własnoręcznie robione z gałązek, traw, suszonych kwiatów i ziół. Dziś coraz częściej wybieramy gotowe palmy, dostępne na straganach. Kiedyś wierzono, że samodzielnie wykonana palma ma magiczną moc – chroni dom i zapewnia dobrobyt. Dziś, choć nadal przynosimy palmy do kościoła, rzadziej pamiętamy o ich dawnym znaczeniu i sile symbolicznej.
Tradycja palenia Judasza miała przypominać o zdradzie wobec Chrystusa. Kukłę sądzono, bito, wieszano, a potem wrzucano do rzeki. Dziś ten zwyczaj jest niemal zupełnie zapomniany – może ze względu na swoją brutalność. W niektórych wsiach próbuje się go wskrzesić w formie bardziej symbolicznej. Porównując z dzisiejszymi świętami, widać wyraźnie, jak zmieniło się podejście do takich dramatycznych rytuałów na Wielkanoc.
Malowanie jajek to jedna z najbardziej rozpoznawalnych wielkanocnych tradycji, która przetrwała do dziś – choć w uproszczonej formie. Współcześnie dominują barwniki i naklejki, ale kiedyś pisanki powstawały z pasją i kreatywnością – malowane naturalnymi barwnikami, oklejane, drapane i wyskrobywane. Dla wielu rodzin to wciąż ważny moment przed świętami, choć często nie towarzyszy mu już ta sama atmosfera skupienia i wspólnego tworzenia.
Walatka to zabawa, która w niektórych domach przetrwała, choć często bez znajomości jej nazwy. Toczenie pisanek po stole, by sprawdzić, które wytrzyma zderzenie – to prosta, ale angażująca rozrywka. Dziś dzieci częściej grają w gry planszowe lub spędzają święta przed ekranem, ale walatka może być świetnym pretekstem, by oderwać się od technologii i wrócić do dawnych rodzinnych zwyczajów.
Śmigus-dyngus to dziś głównie dziecięca zabawa – plastikowe pistolety, śmiech i woda na chodniku. Kiedyś jednak zwyczaj ten miał poważniejsze znaczenie. Kurek dyngusowy – kogut z gliny lub ciasta – był symbolem zalotów, a oblewanie panny wodą mogło zwiastować jej szybkie zamążpójście. Dziś niewiele osób zna tę historię – śmigus-dyngus stracił swoje pierwotne znaczenie, stając się wesołą, ale pustą tradycją.
Koszyczek wielkanocny to jeden z tych zwyczajów, który przetrwał niemal w niezmienionej formie – choć jego symbolika coraz częściej jest zapominana. Chleb, jajka, sól, baranek, ciasto czy chrzan – każdy składnik ma swoje znaczenie. Dziś często pakujemy do koszyczka to, co „wypada”, nie zastanawiając się, co oznaczają. Warto na chwilę się zatrzymać i przypomnieć sobie, dlaczego te produkty trafiają do święconki.
Niektóre dawne zwyczaje przetrwały tylko w lokalnych społecznościach – jak Siuda Baba z Lednicy Górnej. Dziś to bardziej widowisko niż obrzęd, ale wciąż niesie ze sobą przesłanie odnowienia i oczyszczenia. Podobnie z piękną tradycją jałmużny – zakonnicy rozdający chleb i grosz ubogim to obraz Wielkiego Piątku, który trudno spotkać współcześnie. Dziś częściej pomagamy przelewem – szybciej, ale mniej osobiście.
Zamiast palm – gałązki wierzb, zamiast dekoracji ze sklepu – rzeżucha wysiana na parapecie. Dawniej na Wielkanoc więcej rzeczy robiono własnoręcznie, a ich znaczenie było głęboko zakorzenione w tradycji. Dziś liczy się efekt – szybko, ładnie, wygodnie. A przecież to właśnie wspólne sianie rzeżuchy czy wycinanie palmy budowało atmosferę świąt. Warto wrócić do tych małych rytuałów, które mają wielką moc budowania więzi i tradycji.
Zwyczaj, jakoby zajączek wielkanocny przynosił dzieciom prezenty, przybył do nas z Niemiec. Aktualnie w wielu Polskich domach tradycją jest, że pierwszego dnia Świąt Wielkanocnych zajączek przynosi drobne podarunki dla najmłodszych. Najczęściej zajączek chowa prezenty w domu lub ogrodzie, a dzieci muszą je znaleźć. W niektórych regionach Polski możemy natrafić też na tradycję, że dzieci przygotowują i ozdabiają specjalne koszyczki, które wykładają zieloną bibułą, do których zajączek wkłada prezenty.
Zwykle na zajączka podarowujemy dzieciom drobne, miłe upominki, których koszt raczej nie przekracza 50 zł. Najczęściej są to słodycze, ale zdarzają się też maskotki, czy inne drobiazgi przydatne dla dziecka w danym wieku. Nieco starsze dzieci w wieku szkolnym mogą ucieszyć się z termosu, w którym będą mogły zabrać do szkoły ciepłą herbatę lub pudełka śniadaniowego, aby lunch w szkole był bardziej urozmaicony niż kanapka z serem. Dla osób w każdym wieku dobrym prezentem może być kubeczek emaliowany, w którym możemy zrobić sobie kawę lub gorącą czekoladę.
© 2025 kuketo.pl / Wszelkie prawa zastrzeżone.
Projekt i wykonanie: Webmi
